Volg het Witte Konijn…

In het zachte licht van de vroege ochtend ben je tussen werelden - slapend, wakker - grenzen vervagen. Dit is het schemeruur, het konijnenuur (5-7 uur). Hier is het lichaam mist of modder. Je volgt konijnen naar plaatsen tussen het licht, onder het struikgewas - de tussenliggende plaatsen. Dit is het Konijnenhol - de droomwereld, de onderwereld, de ondergrondse - onder het oppervlak waar de wortels groeien, op zoek naar verborgen wateren.

Hier kom je visioenen tegen; zijn het herinneringen, voorgevoelens? In droomhuizen, in nauwe hoekjes, vind je verborgen deuren en weet je de weg naar beneden. Je vindt een lang vergeten schat - gevoel en object verenigen zich en kracht wordt gevonden in de veiligheid van geheime forten. Je ontmoet metgezellen, oude vrienden - ze lijken op iemand die je kent, maar je kunt niet zeggen wie...

Feeën, geesten, sprites, kabouters - de kleine mensen, de droommensen vinden je, alleen onthuld aan de zachtaardigen, alleen aan kinderen in onschuld. Je hebt ze ontmoet; als kind wist je ze te vinden; je kende de tussenliggende plekken en vond troost in speelse landschappen. Uw geest danste met uw voorouders en uw verbeelding verlichtte de wereld met feeënvuur. Alles was magie buiten de horizon, vol engelen en demonen. In dromen vond je portalen en reed je met verlichting naar een oneindig aantal sterren, naar uitgestrekte onderling verbonden rijken van onsterfelijke vrienden. Je droomt hier al voordat je geboren werd.

Als kind kende en droomde je van deze plaatsen, maar je bent het vergeten. Je bent opgegroeid, Wonderland vergeten. Ergens onderweg werd de wereld een dode plek, een 'echte plek' vol consequenties. Je kwam erachter dat de dood het einde was en dat ziekte en ouderdom je te wachten staan. Misschien werd je jeugdgeest vroeg en thuis verpletterd. Maar je droomt nog steeds. En soms spreken je dromen vanuit schaduwen, en soms praat zelfs de dode wereld. De bomen praten. Misschien kijk je bij zonsopgang verder dan de zonsopgang, of kijk je bij zonsondergang in bossen waar het naamloze wild verdwijnt in mysterie.

Voor altijd zal daar magie achter zitten, suggesties van kleine lanen die verdwijnen, als een bergpad dat tussen de bomen omhoog slingert - waar gaat het heen? Iedereen heeft in zijn achterhoofd een beeld van de plek waar ze naartoe willen, altijd voor onbepaalde tijd, en hoewel onzeker, is er het zekere gevoel - dat ergens zou moeten zijn wat ik altijd al heb gewild. Hints van de paradijselijke wereld - van een terugkeer, een herinnering. En dat ergens, die kleine trapjes, dat pad in de heuvels... ze leiden naar die plek. En je hebt deze stappen gezien. Daarbuiten is dat ding. De heerlijke eenzame plek aan het einde van de weg…

Bron: Deze tekst kwam via whatsapp via Bret Warshawsky, co-founder Call of the Mothers.
We zijn aan het uitzoeken wie het schreef (komt het misschien uit de Dao?).